Χθες έλαβα δύο μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από δύο διαφορετικές ομάδες για την προστασία των ζώων που διατυπώνουν αντίθετες απόψεις σχετικά με τη συζήτηση για το μητρώο κακοποίησης ζώων. Το πρώτο προερχόταν από το Ταμείο Νομικής Υπεράσπισης των Ζώων (ALDF) και περιείχε μια φωτογραφία του Justin, του Ντόμπερμαν των 19 κιλών που βρέθηκε πεινασμένος και στα πρόθυρα του θανάτου σε ένα σπίτι που κατασχέθηκε.
Το ALDF ανέφερε δύο σπουδαίες ειδήσεις: Πρώτον, ο Τζάστιν συνήλθε και τώρα ζει μόνιμα, ευτυχισμένος, με τον αστυνομικό που τον έσωσε. Δεύτερον, ο νόμος του Τζάστιν, η νομοθεσία που είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία ενός μητρώου για τους κακοποιητές ζώων, είναι τώρα στα βιβλία.
Δείτε αν μπορείτε να διαβάσετε τις εκφράσεις του προσώπου αυτών των γατών!
Και γιατί είναι αυτό σημαντικό; Μια βάση δεδομένων με δυνατότητα αναζήτησης των καταδικασθέντων κακοποιών ζώων θα είναι πλέον διαθέσιμη στα καταφύγια της κομητείας Σάφολκ της Νέας Υόρκης. Οι διαχειριστές θα μπορούν να αρνούνται να υιοθετήσουν ζώα σε οποιονδήποτε έχει καταδικαστεί για προηγούμενη κακοποίηση.
Το δεύτερο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με προειδοποίησε για μια ανάρτηση σε ιστολόγιο που έγραψε ο πρόεδρος της Humane Society of the U.S. (HSUS), Wayne Pacelle. Είμαι οπαδός της HSUS. Αν και δεν συμφωνώ με κάθε θέση που παίρνουν, πιστεύω στην αποστολή τους. Θαυμάζω το έργο τους για την αποκάλυψη και την εξάλειψη των εκτροφείων κουταβιών και σέβομαι τη στρατηγική άσκηση πίεσης που έχουν κάνει στην Ουάσινγκτον, ειδικά για τα ζώα εκτροφής.
Ο Pacelle εξηγεί την έλλειψη υποστήριξης για το νομοσχέδιο
Γι’ αυτό και μπερδεύτηκα ιδιαίτερα όταν διάβασα την ανάρτηση του Pacelle που εξηγούσε την έλλειψη υποστήριξης για ένα μητρώο κακοποίησης ζώων. Αντ’ αυτού, ο Pacelle θέλει να επικεντρωθεί στην αποκατάσταση όσων έχουν ακρωτηριάσει και σκοτώσει γάτες και σκύλους. Τα επιχειρήματά του (με πλάγια γράμματα) είναι αποσπάσματα που προέρχονται απευθείας από την ανάρτηση της Τρίτης:
“Όταν καταδικάζονται για κακοποίηση αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρούνται. Αλλά η εμπειρία έχει καταστήσει σαφές ότι τα άτομα αυτά θα αποτελούσαν μικρότερη απειλή για τα ζώα στο μέλλον, αν λάμβαναν ολοκληρωμένη ψυχολογική συμβουλευτική”.
Μια “μικρότερη απειλή” είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά τι γίνεται με το να μην αποτελεί καμία απειλή για τα ζώα, εμποδίζοντας τους παραβάτες να αποκτήσουν ποτέ ξανά ένα; Αν είχαμε όλους τους πόρους του κόσμου, η συμβουλευτική θα ήταν μια καταπληκτική λύση. Αλλά το ενδιαφέρον μου τώρα είναι η προστασία των αθώων, όχι η αποκατάσταση των ενόχων.
*”Η διαπόμπευσή τους [των παραβατών] με ένα δημόσιο προφίλ στο Διαδίκτυο είναι απίθανο να επηρεάσει τη μελλοντική τους συμπεριφορά – εκτός ίσως από το να τους απομονώσει περισσότερο από την κοινωνία και να προάγει την αυξημένη δυσπιστία απέναντι στα πρόσωπα εξουσίας που προσπαθούν να τους βοηθήσουν”.
Χθες έλαβα δύο μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από δύο διαφορετικές ομάδες για την προστασία των ζώων που διατυπώνουν αντίθετες απόψεις σχετικά με τη συζήτηση για το μητρώο κακοποίησης ζώων. Το πρώτο προερχόταν από το Ταμείο Νομικής Υπεράσπισης των Ζώων (ALDF) και περιείχε μια φωτογραφία του Justin, του Ντόμπερμαν των 19 κιλών που βρέθηκε πεινασμένος και στα πρόθυρα του θανάτου σε ένα σπίτι που κατασχέθηκε.
Το ALDF ανέφερε δύο σπουδαίες ειδήσεις: Πρώτον, ο Τζάστιν συνήλθε και τώρα ζει μόνιμα, ευτυχισμένος, με τον αστυνομικό που τον έσωσε. Δεύτερον, ο νόμος του Τζάστιν, η νομοθεσία που είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία ενός μητρώου για τους κακοποιητές ζώων, είναι τώρα στα βιβλία.
Δείτε αν μπορείτε να διαβάσετε τις εκφράσεις του προσώπου αυτών των γατών!
Και γιατί είναι αυτό σημαντικό; Μια βάση δεδομένων με δυνατότητα αναζήτησης των καταδικασθέντων κακοποιών ζώων θα είναι πλέον διαθέσιμη στα καταφύγια της κομητείας Σάφολκ της Νέας Υόρκης. Οι διαχειριστές θα μπορούν να αρνούνται να υιοθετήσουν ζώα σε οποιονδήποτε έχει καταδικαστεί για προηγούμενη κακοποίηση.
Το δεύτερο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με προειδοποίησε για μια ανάρτηση σε ιστολόγιο που έγραψε ο πρόεδρος της Humane Society of the U.S. (HSUS), Wayne Pacelle. Είμαι οπαδός της HSUS. Αν και δεν συμφωνώ με κάθε θέση που παίρνουν, πιστεύω στην αποστολή τους. Θαυμάζω το έργο τους για την αποκάλυψη και την εξάλειψη των εκτροφείων κουταβιών και σέβομαι τη στρατηγική άσκηση πίεσης που έχουν κάνει στην Ουάσινγκτον, ειδικά για τα ζώα εκτροφής.
Ο Pacelle εξηγεί την έλλειψη υποστήριξης για το νομοσχέδιο
Γι’ αυτό και μπερδεύτηκα ιδιαίτερα όταν διάβασα την ανάρτηση του Pacelle που εξηγούσε την έλλειψη υποστήριξης για ένα μητρώο κακοποίησης ζώων. Αντ’ αυτού, ο Pacelle θέλει να επικεντρωθεί στην αποκατάσταση όσων έχουν ακρωτηριάσει και σκοτώσει γάτες και σκύλους. Τα επιχειρήματά του (με πλάγια γράμματα) είναι αποσπάσματα που προέρχονται απευθείας από την ανάρτηση της Τρίτης:
“Όταν καταδικάζονται για κακοποίηση αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρούνται. Αλλά η εμπειρία έχει καταστήσει σαφές ότι τα άτομα αυτά θα αποτελούσαν μικρότερη απειλή για τα ζώα στο μέλλον, αν λάμβαναν ολοκληρωμένη ψυχολογική συμβουλευτική”.
Μια “μικρότερη απειλή” είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά τι γίνεται με το να μην αποτελεί καμία απειλή για τα ζώα, εμποδίζοντας τους παραβάτες να αποκτήσουν ποτέ ξανά ένα; Αν είχαμε όλους τους πόρους του κόσμου, η συμβουλευτική θα ήταν μια καταπληκτική λύση. Αλλά το ενδιαφέρον μου τώρα είναι η προστασία των αθώων, όχι η αποκατάσταση των ενόχων.
*”Η διαπόμπευσή τους [των παραβατών] με ένα δημόσιο προφίλ στο Διαδίκτυο είναι απίθανο να επηρεάσει τη μελλοντική τους συμπεριφορά – εκτός ίσως από το να τους απομονώσει περισσότερο από την κοινωνία και να προάγει την αυξημένη δυσπιστία απέναντι στα πρόσωπα εξουσίας που προσπαθούν να τους βοηθήσουν”.
Το ενδιαφέρον μου δεν είναι να βοηθήσω καταδικασμένους σαδιστές να επανενταχθούν στην κοινωνία. Προσπαθώ να προστατεύσω τα ζώα από τους γνωστούς κακοποιούς, και ένα μητρώο είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο για την εξασφάλιση αυτής της προστασίας.
*”Και θα έλεγαν άλλοι άνθρωποι εκτός από αυτούς που είναι αφοσιωμένοι στον σκοπό μας, ότι θα έλεγαν μια τέτοια ιστοσελίδα ούτως ή άλλως;” *
